Verliefdheid en liefde

Je ontmoet elkaar, wordt verliefd, gaat samenwonen, trouwt, krijgt een of meerdere kinderen, koopt, bouwt of huurt een huis, enz.  Het lijkt allemaal heel makkelijk. Voor de meesten van ons dan. Maar wat gebeurt er als de poëtische opwinding van het begin, van staren en verlangen, van mateloze verliefdheid, verblindende aantrekkingskracht, het niet zonder elkaar kunnen en 'eeuwige trouw' overgaat in de verbeten hectiek van het dagelijks leven?  Als ‘eindeloze nacht’ gelijk is komen te staan met de ooronsteking van de baby en slapeloosheid vanwege de stress op het werk, in het gezin, ruzies om de meest onnozele kleine dingen?  Als er ontslagen vallen en vrienden sterven, als er grote dingen misgaan? Hoe blijf je dan van elkaar houden?

Resilience/veerkracht en belang van goede seks

Vijfendertig procent van de echtparen gaat scheiden, en veel daarvan zo’n paar jaar nadat de kinderen zijn geboren, maar de meerderheid blijft samen, lezen we uit de statistieken. Hoe brengen die mensen dat voor elkaar en wat kan er fout lopen?  Het blijkt dat vooral door het verstand te laten prevaleren boven het gevoel meer kritische succesfactoren worden gehaald.  Dat blijkt uit een grootschalig Duits onderzoek naar partnerrelaties en familiedynamiek. Sinds 2008 werden gedurende veertien jaar 12.400 mannen en vrouwen ondervraagd over de banden met hun dierbaren. Bijzondere aandacht is er in dit onderzoek voor ‘Resilienz’: de veerkracht waarmee partners problemen opvangen. Voorlopige conclusies: gelukkige stellen lijken op elkaar, dat wil zeggen: ze hebben dezelfde waarden en normen, dezelfde opleiding, dezelfde sociaal-economische achtergrond. Ze kunnen zich goed beheersen. Ze geven elkaar veel aandacht. En ze hebben een gemeenschappelijk idee over een gezamenlijke toekomst. Het belang van veel goede seks, weten de onderzoekers, wordt overschat. 'Áls we het hebben, is het best leuk,’ zei een van de respondenten, ‘maar daar kan soms wat tijd overheen gaan.’  Het gaat vooral over commitment, maar ook over leren tevreden zijn, aanvaarden dat het gras aan de overkant niet groener is en accepteren dat geluk in heel kleine dingen zit. En leren onderhandelen en leren geven en nemen, daar gaat het om.

Ook in Nederland is onderzoek gedaan naar de factoren van een tevreden huwelijk, zij het veel kleinschaliger. Onderzoeker Catrin Finkenauer van de Vrije Universiteit Amsterdam liet tussen 2006 en 2011 tweehonderd stellen ondervragen over de kwaliteit van hun relatie. Het ging om  mannen en vrouwen die in 2006 getrouwd zijn, in de leeftijd van 25 tot 40 jaar, met een gemiddelde voorhuwelijkse relatieduur van zes jaar.   De drie succesfactoren voor een geslaagde relatie zijn volgens haar onderzoek vertrouwen, zelfbeheersing en waardering. Ook wel aangeduid als ‘intimiteit’, ‘zelfregulatie’ en ‘dankbaarheid’. Deze bevindingen sluiten aan bij grotere internationale onderzoeken naar huwelijksgeluk, zoals het Duitse.

Disclosure/onthulling

Een van de pijlers van vertrouwen is wat in wetenschaps-Engels disclosure heet. Finkenauer onderzocht of de partners, op een schaal van 1 tot 5, aan elkaar bekendmaken wat hen beweegt. Vertellen ze elkaar hun intiemste gedachten en gevoelens, bespreken ze de details van hun relaties met vrienden en collega’s, zeggen ze elkaar waar ze trots op zijn? Delen ze hun angsten, dingen die ze anderen nooit nooit nooit zouden vertellen? Hoe hoger de score op deze vragenlijsten, hoe groter het wederzijds vertrouwen, hoe groter de kans op echtelijk geluk. Zo brengen wetenschappers de complexe economie van de goede liefdesrelatie terug tot een reeks meetbare facetten met voorspellende waarde.

Diepgaande kennis van en aandacht voor elkaar

Diepgaande kennis van elkaar vergemakkelijkt het dagelijks leven. Als zij weet dat hij zich zorgen maakt over zijn baan, kan ze hem zijn nukkige gedrag makkelijker vergeven. Hij doet geen ansjovis in de lasagne want dat vindt ze niet lekker. Hij weet de sterfdag van haar moeder. Zij weet dat ze niet het hele weekend met sociale verplichtingen moet volstampen, want dan kan hij zich niet ontspannen. Hij weet de route van de trein naar haar kantoor.

De Amerikaanse wetenschapper John Gottman noemt deze gedetailleerde kennis van elkaar een lovemap; hij ziet het als een deeltje van de hersens waar je alle relevante informatie over je partner opslaat. Het komt er op aan die plattegrond up-to-date te houden. Gottman  leidde grootschalige studies naar geluk in relaties en onderscheidt zeven pijlers, die hij opsomt in The Seven Principles for Making Marriage Work (1999). Het belang van wederzijdse kennis is een van de redenen waarom in wetenschappelijke zelfhulpboeken zo’n nadruk ligt op praten. Pillow talk, zegt Finkenauer. En niet alleen over de diepe en grote dingen des levens. Een van Gottmans bevindingen was dat partners in een goede relatie vijf uur per week meer aandacht besteden aan elkaar dan mensen in een slechte. Die vijf uur is verdeeld over talloze kleine momenten. Ze vragen elkaar ’s ochtends wat er die dag op het programma staat, ze laten elkaar aan het eind van de dag klagen over het onrecht dat hun die dag ten deel is gevallen, ze geven een aai, een kus, zeggen: wat fijn dat je de keuken al hebt gedaan.

Op elkaar kunnen vertrouwen

Vertrouwen is ook: de ander kunnen geloven als hij zegt dat hij de kinderen om zes uur ophaalt bij het kinderdagverblijf. Hier haakt vertrouwen aan de tweede essentiële factor en voorspeller van een geslaagde relatie: zelfbeheersing. Hoe meer ervan is, hoe beter de relatie. Mensen met impulscontrole en zelfregulatie kunnen zich opofferen voor een hoger doel, verliezen zich minder snel in onmatig gedrag (drank, gokken, overspel) en kunnen beter met agressie omgaan. Als de een een potentiële slag toebrengt aan de relatie – ‘Heb je nu gvd nog niet gekookt?!’ – is het begrijpelijk als de ander roept: ‘Doe het lekker zelf, eikel!’ Maar stukken beter is: ‘Ga even zitten, ik zie dat je een rotdag hebt gehad.’

Zelfbeheersing en waardering

Door dit soort ‘de-escalerende interventies’ die mensen met een hoop zelfbeheersing kenmerkt, voorkomen ze dat kleine irritaties tot grote problemen verharden. Waardering is in Finkenauers onderzoek het derde onmisbare component van een langdurig goede relatie. Het heeft hetzelfde vliegwieleffect als het uitwisselen van intimiteiten. Als de een laat zien dat hij iets van de ander op prijs stelt – ‘wat heb je dat weer goed gedaan dat is knap van je, het eten was lekker, je hebt goed voor de kinderen gezorgd,...!’ – voelt de ander zich gewaardeerd en gezien en gaat als dank voor dat fijne gevoel nog meer zijn/haar best doen om zijn/haar partner tegenmoet te komen.  Waardoor hij/zij zich weer gesteund voelt, en graag iets terugdoet ter beloning. Dit is het wederkerige proces van de dankbaarheid. Partners die in relatieonderzoeken hoog scoren op waardering voor elkaar (appreciation), zijn ook veel beter in het zogenoemde ‘relatie-onderhoud’. Ze passen zich meer aan, komen hun beloftes na, verzaken hun huishoudelijke taken niet.

Het is niet zo vreemd dat het omgekeerde, namelijk kritiek leveren op elkaar, door relatiewetenschappers steevast als desastreus wordt gezien. Finkenauer: ‘“Die  zwarte sok mag niet bij de witte was, dat heb ik je toch al eens gezegd” mag je best zeggen, maar “Wat ben jij toch een uislkuiken” niet. Dan voelt de ander zich afgewezen in plaats van gewaardeerd, en gaat de spiraal weer hard de verkeerde kant op.’ Voor Gottman is karakterkritiek zelfs een van de vier apocalyptische ruiters van de huwelijksondergang.

Heel, heel schadelijk voor een fijne relatie is ook geheimhouding. Daar heeft Finkenauer, van kinds af geïntrigeerd door hoe mensen elkaar beïnvloeden, veel onderzoek naar gedaan. Of het nu gaat om overspel of problemen op het werk; zodra de een de ander geen toegang meer geeft tot zijn gedachten en gevoelens, komt er een neerwaartse spiraal op gang. De ander voelt zich afgewezen, laat daardoor zelf ook minder zien; vertelt niet meer alles, gaat zich minder aanpassen; wordt wat agressiever en zoekt vaker het conflict. En zo drijven ze uit elkaar, soms zonder het in de gaten te hebben. Zij weekt los, er ontstaat ruimte, en op een dag zegt een leuke mannelijke collega: ‘Ga je mee naar de opera vanavond? Ik heb nog een kaartje.’ De volkswijsheid ‘wat niet weet wat niet deert’ klopt dus van geen kanten.

Verliefdheid en seks

Wanneer een koppel besluit tot een verdere relatie, zal de oorspronkelijke passie na een tijdje gecomplementeerd worden door intimiteit en toewijding.  Partners besluiten zich voor de relatie in te zetten en samen met de ander te zoeken naar de diepste drijfveren voor hun bestaan. In feite is dat veel belangrijker dan de passie en de seksuele aantrekkingskracht uit de beginfase.  Verliefdheid is mooi en zorgt er voor dat je het leven even door een roze bril bekijkt, maar als je niet oplet verziekt die rooskleurigheid ook je leven.  Je ziet de ander niet meer zoals hij echt is. Seksueel goed met elkaar kunnen opschieten mag dan wel een noodzakelijke stap tot een relatie zijn, de meest essentiële is het niet. Een dag duurt 24u, seks duurt meestal niet langer dan 3 tot 30 minuten.  Er blijft nog een hele tijd over dat je ook nog met je partner overweg moet kunnen. (De Morgen)

Als het fout loopt

In het begin van de relatie loopt  alles van een leien dakje. Men is smoorverliefd en men bekijkt alles door een roze bril. Er bestaan geen andere mensen op de wereld. De verliefdheid gaat over in liefde. De dagen rijgen zich aan een. Jullie zijn inmiddels een doorgewinterd paar. Maar het leven gaat door en brengt veranderingen met zich mee. Jij verandert, hij verandert. Er komen kinderen of geen kinderen, de sleur van het werk, kleine en grote problemen in het gezin, financiële of familieproblemen.De sleur staat voor de deur.  Op een dag begrijp je elkaar opeens niet meer. Jullie staat als kemphanen tegenover elkaar. De zoveelste ruzie. De situatie verhardt, de kloof wordt steeds groter. Dit had je nooit voor mogelijk gehouden.  Het gebeurt heel vaak dat innige liefde omslaat in haat en vijandigheid.  Op sommige momenten kun je elkaar wel villen. Er wordt onophoudelijk ruzie gemaakt, met de deuren geslagen. Vaak herkent men zichzelf niet meer, kan men niet begrijpen hoe ver het zo is kunnen komen.  Men houdt nog wel elkaar maar men kan niet meer samenleven met elkaar.

Ergernissen

Vrouwen ergeren zich vaker aan hun partner dan mannen. Een kwart van de ergert zich zelfs dagelijks aan manlief bleek uit onderzoek van het tijdschrift Psychologiemagazine (22/06/2010)  onder 720 lezers. Bij 10% loopt dit op tot meerdere keren per dag. Voor 1 op de 4 lezers was irritant gedrag een reden om de relatie te verbreken.   Mannen ergeren zich vaker dan vrouwen aan opdringerig gedrag van hun partner, zoals kritiek geven, bemoeizucht of bezitterigheid. 25 procent van de mannen heeft daar last van, tegenover 10 procent van de vrouwen.  Vrouwen storen zich juist meer aan onachtzaamheid van hun geliefde: 30 procent van de vrouwen ergert zich bijvoorbeeld omdat de ander te laat komt of alleen aan zichzelf denkt. Bij mannen is dat 19 procent.

Ook ergeren vrouwen zich vaker aan laksheid in het huishouden. Dat kan gaan over ondergoed laten slingeren, de tandpasta niet afsluiten tot het licht aanlaten. Ook te veel handdoeken gebruiken of haar niet laten uitpraten zijn een ware bron van ergernis voor haar.  Mannen storen zich minder aan huishoudelijke trekjes (17%).

Verstoord evenwicht

Door de veranderingen die zich in de loop van de tijd voordoen, kan het evenwicht in een relatie verstoord raken. Nieuwe banen, een kind, noem maar op. Frequente ruzies kunnen erop duiden dat de relatie niet meer in evenwicht is. Het vergt moed en energie van beide partners om de relatie weer in balans te brengen.

Ook seksuele moeilijkheden kunnen tot heel wat angst en verwarring leiden. Seks kan een bron van genot zijn maar voor velen is het een bron van frustratie en onvrede. Seksuele problemen kunnen een weerslag hebben op het zelfbeeld ('Ik voel me geen echte man' - 'Niemand wil een vrouw als ik') en kunnen leiden tot relationele spanningen. Het omgekeerde geldt uiteraard ook, want veel relationele problemen worden weerspiegeld in het seksueel leven tussen de paren.

Valkuilen

Sommige mensen (voornamelijk met persoonlijkheidsstoornissen) gaan ervan uit dat ze recht hebben op liefde, hoe ze zich soms ook tegenover elkaar gedragen. Dit is een irreële denkwijze die de liefde en het huwelijksgeluk in gevaar kunnen brengen. Daarnaast zijn er nog een aantal andere valkuilen:

1. Een te sterke behoefte aan liefde: de mens heeft de behoefte voor alles wat hij doet ieders goedkeuring en genegenheid te ontvangen. Wat anderen van hem denken, wordt vaak belangrijke geacht dan wat hij van zichzelf denkt (functioneringswijzen!). Als beide partners dergelijk functioneringswijze hanteren, betekent dit dat ze van elkaar onvoorwaardelijke en onbeperkte toewijding voor zichzelf opeisen. Dit is uiteraard nefast voor het huwelijk. Immers, wanneer iemand meent dat het bemind worden een absolute voorwaarde is voor geluk, als hij gelooft dat hij zich enkel gelukkig kan voelen als hij door de ander wordt geliefd en geaccepteerd, zal hij het als een noodzaak beschouwen.

2. Een tweede valkuil is het streven naar perfectie: ervan uitgaan dat je in alles goed moet zijn en dat je waardeloos bent indien je hierin niet slaagt. Als mensen gebukt gaan onder een minderwaardigheidsgevoel, kunnen ze dwangmatig naar perfectie gaan streven en zichzelf bijna kapot maken door hun pogingen om te voldoen aan wat zij als normale plichten gaan beschouwen. Wanneer mensen gaan inzien dat ze de irreële doelstellingen niet kunnen bereiken, kan het voorvallen dat ze de strijd volledig opgeven en zichzelf tot een armzalige partner maken.

3. Een derde valkuil is het gebruik maken van een tactiek van beschuldigen en straffen: Sommige partners gaan ervan uit dat je jezelf en anderen ernstige verwijten moet maken zodra er iets verkeerd wordt gedaan en dat door jezelf of anderen te straffen voor de gemaakte fouten zodat verdere misstappen voorkomen kunnen worden. Partners verliezen dan ook de moed en beginnen zichzelf soms verwijten te maken, wat in een relatie uiteraard niet leefbaar is.

4. Een vierde valkuil is het hebben van rampzalige frustraties, waarbij je ervan uitgaat dat het rampzalig is wanneer de dingen niet zijn zoals je ze graag zou hebben, dat anderen je het gemakkelijke zouden moeten maken, verplicht zijn je te helpen om de moeilijkheden in je leven te overwinnen. Deze opvatting kan enkel leiden tot teleurstelling, desillusie en vijandigheid tegenover iedereen en de hele wereld.

5. Een laatste valkuil is het geloof dat emoties niet te bedwingen zijn, dat het menselijk verdriet voor een groot stuk zijn oorzaak heeft in uiterlijke gebeurtenissen en door anderen wordt teweeggebracht, dat iemand zijn emoties niet in bedwang heeft en er niets kan aan doen dat hij zich vaak miserabel voelt. In deze gedachtegang zal men automatisch de partner de schuld geven van zijn ellende.

Stoornissen in de persoonlijkheid zijn een niet te onderschatten oorzaak waarom het fout loopt in een relatie. Er zijn echter nog andere oorzaken: opvoedingsverschillen tussen mannen en vouwen, (te grote) verschillen tussen 2 individuen in een relatie, (te veel) verschillende of tegenstrijdige interesses en temperament, (te groot) verschil in opvattingen rond seksualiteit,…. Er is een verschil tussen mannelijke en vrouwelijke fantasieën, tussen drift en liefde. Bij drift is het object onbelangrijk en steeds inwisselbaar, bij liefde draait alles rond die ene, onvervangbare ander, er is nauwelijks nog plaats voor het eigen ik, het is de geliefde die elke ruimte inneemt.

Twee vormen.

Liefde is een exclusieve verhouding, waarvan de exclusiviteit daarin ligt dat de één ongeveer alles is en moet zijn voor de ander en omgekeerd, en waaruit meestal kinderen moeten voortkomen die vervolgens binnen die verhouding een plaats moeten krijgen. Er kunnen twee vormen van liefdesrelatie zijn: de imaginairduale (spiegelliefde) en de triangulaire liefde.

De imaginairduale liefde kenmerkt zich door een dwingend karakter waarbij van de ander geëist wordt dat jijzelf, en alleen jezelf zijn tekort opvult of eisen dat de ander jouw tekort opvult. De grondvorm hiervan is het oedipale kind dat alles verlangt te zijn voor zijn moeder. In deze spiegelliefde moet de ander gelijk zijn aan het ik en mag geen tekort in voorkomen. Deze relatievorm is heel erg verstikkend. Als kind sloof je je uit voor je ouder, later vraag je je partner voortdurend of er iets is, of hij kwaad is,…;

Het verlangen van de een moet gelijk zijn aan het verlangen van de ander, elke afwijking is bedreigend en moet vermeden worden. De eis tot exclusiviteit is ontzettend groot wat uiteraard uitmondt in jaloezie en potentiële bedreiging van derden. Men gaat in deze liefdesrelatie uit van het feit dat het verlangen en het tekort volledig opvulbaar zijn.

Deze veronderstelling kan je linken aan de functioneringswijzen, waarbij je de paranoïde zekerheid hebt dat je ‘het’ hebt, naar de neurotische twijfel (kan ik het wel) en de bijhorende jaloersheid (de andere kan het) tot de depressie (ik kan het niet). De basisveronderstelling blijft hierbij dat men het tekort van de ander moet opvullen en dat dit principieel onmogelijk is. In deze situatie zal de liefde nooit bevredigend genoeg zijn, de man kan nooit man genoeg zijn, de vrouw kan nooit vrouw genoeg zijn.   

De imaginairduale liefdesverhouding is gestoeld op de overtuiging dat ‘het’ wel kan gegeven, gevonden, gekregen worden. In realiteit wordt dat kommer en kwel, waardoor er vaak een kanteling komt naar het tegendeel, waarbij de overtuiging ontstaat dat niets kan, dat het allemaal geen zin heeft, dat het over hetzelfde is, met verbittering en teleurstelling in plaats van hoop en verwachting.

Daartegenover staat de symbolischtriangulaire liefde: je moet iemand heel graag zien om hem/haar met rust te kunnen laten, diens verlangen en tekort niet onmiddellijk lamleggen met een eigen invulling en opvulling ervan. Je moet iemand anders ook anders laten zijn, wat de mogelijkheid opent een verhouding op te bouwen op grond van het verschil. Je gaat uit van het tekort en daardoor open je de mogelijkheid tot creatie. “L’amour, c’est donner ce qu’on n’a pas”. Geven wat met niet heeft, veronderstelt dat iemand kan krijgen wat er niet is. Er ligt geen bedreiging in derden, het dwingende van de drift ontbreekt.

Vroeger groeiden kinderen op binnen het gezin, waardoor er slechts weinig identificatiepersonenen aanwezig waren. Heden ten dage echter is er heel veel veranderd. De ouders zijn in sommige gevallen slechts een fractie meer van wat ze ooit zijn geweest. Het individu komt tot stand in een minder stabiel milieu met een groot aanbod aan identificatiepersonen. Hierdoor wordt het individu voortdurend verdeeld over verschillende verlangens van elkaar aflossende referentiefiguren. Dit leidt tot een vaak wanhopige zoektocht naar een ankerpunt, iets waaraan men zich kan vastklampen zodat men een herkenbare identiteit kan vormen. 

Tevreden en ontevreden koppels

Gottman (1994) ging op zoek naar wat tevreden koppels onderscheidt van ontevreden koppels. Welke factoren kunnen een scheiding voorspellen? Negatieve communicatie correleert met een negatieve beleving van het huwelijk.  Eenzelfde boodschap met eenzelfde bedoeling wordt in een slecht lopend koppel door de ontvanger als negatief ontvangen en in een goedlopend koppel als positief.

Slecht lopende paren beïnvloeden elkaar met dwingende technieken: zeuren of kritiek hebben om gedragsverandering bij de partner af te dwingen. Dit leidt tot een vicieuze cirkel van meer ontevredenheid. Belangrijk is de mate tot stimuluscontrole: hoe meer dingen men met elkaar vooraf regelt, hoe minder ontevredenheid en chaos later Gestoorde koppels hebben meer negatieve communicatie (meer onenigheid, meer teruggetrokkenheid en meer negatief effect), een grotere neiging tot negatieve wederkerigheid en de weerslag van negatieve gebeurtenissen duurt langer en is meer uitgesproken.
De belangrijkste factor in een functioneel huwelijk zijn niet de verschillen binnen een paar maar hoe men met die verschillen omgaat. Discussie of onenigheid is dus niet altijd schadelijk! Omgaan met negatieve gevoelens is een van de sleutelpredictoren van huwelijkssucces.

Seks en relatie

In het begin van een relatie hebben de koppels veel seks. Jaar na jaar vermindert de behoefte in seks. Toch kan men een relatie en ook de seks in die relatie levendig houden.  Uit een studie van de University of Toronto, waarover is gepubliceerd in het mei-nummer van ‘Social Psychological And Personality Science’ bleek hetvolgende.  Zij volgden  21 dagen lang 44 paren die al een lange relatie hadden. Vier maanden later deden ze dat nog een keer. En nogmaals.  Stellen waarvan de partners werkelijk geïnteresseerd zijn in de behoeften en wensen van de ander hebben gemiddeld op de langere termijn een prettiger seksleven dan stellen die vooral uit zijn op eigen genot.  Die interesse in de behoefte van de ander gaat niet alleen om de seks, maar over alle aspecten van het (samen-) leven.  Als je het net zo belangrijk vindt hoe het gaat met je partner als met jezelf, wat je kan omschrijven als liefde en niet louter verliefdheid, blijft het vuur in bed ook brandend.

Drie groepen relaties

Gotman maakte tevens een opdeling van de relaties in drie groepen:

1. Een relatie waarin de partners elkaar waarderen: zeer goed bij elkaar passende koppels die conflicten kunnen herkennen, verschillend kunnen zien, respectvol luisteren naar elkaar en in staat zijn te onderhandelen. Ze hebben een goede communicatie, empatiseren en lossen conflicten op.

2. Het levendige, wispelturige paar: dit koppel heeft een intense emotie, is jaloers, bekvecht en gebruikt sarcasme. Ze bestrijden elkaar op een unfaire manier en er is weinig empathie.

3. Het conflictvermijdende paar: zij lopen rond het conflict, hebben geen blijvende onenigheid. Ze zien de conflicten wel maar ze beslissen dat die niet belangrijk zijn. Ze hebben minder negatieve, maar ook minder positieve interacties.

Belangrijk is dat niet het feit of een koppel veel of weinig ruzie heeft bepalend is of welk soort koppel ze zijn, maar wel de manier waarop ze conflicten oplossen en de algemene kwaliteit van hun emotionele interacties.  Vier processen leiden tot de ondergang van een relatie: kritiek, zich steeds moeten verdedigen, minachtingmisprijzen, en blokkeren (zich emotioneel afsluiten).

Seksuele problemen binnen de relatie?

Soms zijn er van in het begin van een relatie seksuele moeilijkheden. Het verleden van één van de partners kan hier een rol spelen. Denk maar aan grensoverschrijdende seksuele ervaringen in de kindertijd. Of het opgroeien binnen een gezinscultuur van taboe en negatieve waardenvorming t.o.v. alles wat met seks te maken heeft. Het kan ook zijn dat het paar er niet in slaagt om op een goede manier op elkaar in te spelen. Of dat ze onvoldoende elkaars verwachtingen en (tijdelijke) remmingen aanvoelen. In andere gevallen ervaren mensen dat het in het begin 'van zelf' ging maar dat de problemen na verloop van tijd ontstaan.

Sommige paren lukken erin om de problemen zelf op te lossen door onder meer met elkaar te praten over wat zij precies van elkaar verwachten en door te relativeren. Belangrijk hierbij is dat personen zich niet te sterk te laten beïnvloeden door de media, die een totaal onrealistisch beeld scheppen van wat er allemaal (en altijd) moet kunnen op seksueel vlak.
Sommige problemen lossen dan weer vanzelf op. Koppels leren doorheen de tijd elkaar beter aanvoelen en het eigen lichaam beter controleren. Indien zij leren aanvaarden dat zij verschillend zijn en geduld en begrip opbrengen voor elkaar hebben zij een grote kans op een aangenaam, gezamenlijk seksueel leven, met ups en downs.

Neiging om ruzies en discussies uit de weg te gaan.
 
Misschien is de neiging groot om ruzies en discussies uit de weg te gaan. Je ervoor afsluiten doet minder pijn, ervan doorgaan lijkt soms de gemakkelijkste oplossing (maar misschien gooi je dan wel heel veel moois weg). Maar wil je er samen met je partner uitkomen, dan is het wellicht het beste de confrontatie met jullie crisis en met hem aan te gaan.

Daar is heel wat voor nodig. We zeiden het al: moed, energie. Voeg daar tijd en geduld aan toe (er kunnen soms wel jaren overheen gaan voordat het evenwicht weer helemaal hersteld is). Maar ook het lef om niet alleen je partner maar ook jezelf en je eigen fouten onder de loep te nemen. Om eerlijk tegen over elkaar te zijn. Om samen te proberen te begrijpen wat er aan de hand is en om te proberen vooral ook elkaar te begrijpen. Om elkaar te accepteren en te respecteren zoals jullie (nu) zijn. En samen aan de toekomst te willen bouwen.

Ruzie is een situatie of verschijnsel waarbij mensen onenigheid met elkaar hebben, wat gepaard kan gaan met over en weer schelden, het elkaar de schuld van iets geven, zwartmakerijen, of zelfs fysiek geweld. Het verschijnsel wordt onder meer door de sociologie en de psychologie bestudeerd. Ruzies kunnen van zeer korte aard zijn, maar ook jarenlange ruzies kunnen voorkomen. Overigens kan de aanleiding voor een ruzie minimaal zijn, of in extreme gevallen zelfs onbekend zijn.

Een voorwaarde is natuurlijk wel dat jij en je partner echt een oplossing willen bereiken en met elkaar verder willen. Alleen dan zul je al het werk, de energie en de pijn kunnen opbrengen om de crisis te lijf te gaan en er samen sterker uit te komen.  Kom je er samen niet uit en bestaat aan beide kanten de wil om verder te gaan, dan kan professionele hulp uitkomst bieden.

Mensen scheiden te snel

Prof. Dr. Em. Alfons Vansteenwegen in Knack (15/01/2014)  "Ik zeg dat het belangrijk kán zijn voor die kinderen om samen te blijven. Ik ben enorm tegen impulsieve scheidingen van het genre 'vrouw ontdekt dat man een ander heeft, zet hem buiten, verandert het slot op de deur en gedaan'. Meestal heeft men daar later spijt van, omdat het scheiden in een impuls gebeurde. Ik pleit voor goed overwogen scheidingen. Zeker als er kinderen zijn, want zij worden beschadigd door zulke breuken. De onderzoekers durven het bijna niet meer te zeggen omdat het niet meer in de mode is, ik zeg het wél. Ik vind dat nodig.

Ik zie ook geen wetenschappelijk bewijs voor de these dat een ruziemakend koppel voor het kind erger is dan een gescheiden ouderpaar. Trouwens: periodes van grote ruzie, van haat zelfs, zijn een onderdeel van een goede relatie. Mensen denken dat ze altijd moeten overeenkomen. Vergeet het. Er zijn momenten dat je niets voelt, de pest hebt aan elkaar. In relaties heb je periodes van verlies en van winst, van even dralen en dan weer doorgaan. Het gebeurt vaak dat partners elkaar na een neutrale periode terugvinden. Ook tweede relaties kunnen goed zijn, daar twijfel ik niet aan, maar toch zie je dat partners na een tijdje vaststellen dat het gras niet per se groener is aan de overkant."

Een lange liefdevolle relatie is een utopie.

Een lange. liefdevolle relatie, met een basis van vertrouwen en wederzijds respect, is een zeldzaam goed in deze wegwerpcultuur. Toch verlangt nagenoeg iedereen ernaar. Hoe zo'n liefde er dan uitziet en aan welke voorwaarden ze vol­doet, beschrijft psychiater Dirk De Wachter  heel treffend  in zijn boek Liefde. Een onmogelijk verlangen. "Duurzame liefde is zeldzaam", schrijft de psychiater in zijn inleiding. Wij leven in een wegwerpcultuur waar vluchtigheid  en oppervlak­kigheid de bovenhand  nemen." Een toenemend aantal mensen lijdt aan depressie en eenzaamheid en vlucht naar een therapeut.

Tijdens een huwelijksfeest wordt er nooit aan getwijfeld: deze liefde is voor altijd. Toch loopt de helft tot een derde van de relaties op de klippen. "Omdat de verwachtingen onmogelijk hoog zijn in een gemedia­tiseerde cultuur waar alles onecht  romantisch wordt voorgesteld".

We denken dat geluk maakbaar is en lezen gretig de vele gelukstips die circuleren. De druk op gelukkig zijn is groot. De 'leuk'dwang op Facebook getuigt daarvan.  Maar het is niet haalbaar want een permanent gelukkig leven bestaat niet, aldus Dewachter. We moeten volgens hem leren een beetje ongelukkig te zijn. Wanneer we de lat minder hoog leggen voor onszelf en tevreden zijn met wat het beperkte leven ons biedt, dan valt er heel wat ongelukkig makende druk weg.  Leren tevreden zijn met het gewone is meestal een vervelende boodschap, die mensen niet willen horen. Mensen zijn voortdurend op zoek naar de 'bright side of life'. De allergrootste beproeving voor de duurzame liefde is 'gedwongenheid'. Dagelijkse sleur is niet prettig, maar echte liefde zal zich net daarin bewijzen.

Over de liefde kun je geen voorspellingen doen. De liefde valt je te beurt of noet niet.  Ze overvalt je en is heel moeilijk te vatten. Dat maakt liefde net zo mysterieus. Mensen kunnen pas samenblijven als ze voldoende afstand houden. Het willen bepalen of controleren van de partner is dodelijk. Dat wijst er op  je de ander niet als ander kunt verdragen. Je kunt je geliefde nooit kennen. Geliefden blijven wel streven naar elkaar wel kennen. Dat verlangen houdt de liefde aan de gang. In de liefde is de communicatie cruciaal, niet via sms of twitter, maar in woorden en stiltes. Woorden zijn de voeding van de liefde. Evengoed als elkaar aanvoelen in stiltes. Liefde is volgens Dewachter ook geen werkwoord.  Liefde is een woord. Werkwoord veronderstelt inspanning en dat is net niet van toepassing op duurzame liefde.  Liefde wordt enkel een werkwoord als het niet goed gaat, en die mindere tijden horen onvermijdelijk bij het leven. Mindere tijden in de liefde zijn soms het gevolg van ons drukke bestaan. Om lief te hebben moeten we afstand doen van de drukte. (bron Marleen Finoulst  Bodytalk Oktober 2014 pag 36-37)

Bronnen:

http://www.vn.nl/

http://www.trendystyle.net/